به سوی او قدمی برداریم...

آتشی که نمی سوزاند«ابراهیم»را و دریایی که غرق نمی کند«موسی»را،کودکی که مادرش او را به دست موج های نیل سپرد تا برسد به خانه تشنه به خونش ،دیگری را برادرانش به چاه می اندازند سر از خانه عزیز مصر در می آورد .

آیا هنوزم نیاموخته ای؟؟؟

اگر همه عالم قصد ضرر رساندنبه تورا داشته باشند و خدا نخواهد«نمی توانند»پس به «تدبیرش»اعتماد کن به «حکمتش»دل بسپار،به او «توکل »کن و به سمت او قدمی بردار تا ده قدم باقی آمدنش به سوی خود را به تماشا بنشینی...

کلاغ و طوطی هردو زشت آفریده شدند،طوطی اعتراض کرد و زیبا شد ،اما کلاغ به رضای خدا راضی شد .

اکنون طوطی در قفس و کلاغ آزاد است.

التماس دعا

به قول چارلی چاپلین:

آموخته ام خداوند همه چیز را در یک روز نیافرید پس چه چیز باعث شد که من بیاندیشم می توانم همه چیز را در یک روز به دست بیاورم.

فانتزی من اینه که معتاد بشم

.

.

.

.

.

.

معتاد نماز

فانتزی شما چیه؟؟؟؟؟

حسرتش به دلم مونده،

که یک بار نمازی قسمتم بشه،

بدون یادی از دنیا؛پر از یاد خدا

دلم به دو رکعتش راضی است...

برای درد هایم نشانه می گذارم ،تا یادم بماند کجا دست خدا را رها کردم.

امام حسن (ع)فرمودند:

خردمند،به کسی که از او نصیحت و اندرز می خواهد،خیانت نمی کند.

میلاد نور 

در نیمه ماه نور

بر عاشقان نور

مبارک باد

وقتی آب می بینی و می نوشی آرام میگی یا حسین

حال که آب می بینی و نمی نوشی آرام بگو یا ابوالفضل

رسدآدمی به جایی که به جز خدا نبیند ...یا ...رسد آدمی به جایی که به جز خود نبیند

گاهی بر سر دوراهی های زندگی می مانیم که کدام را انتخاب کنیم :خود یا خدا؟؟؟؟

خدایا می دانم به من اختیار انتخاب داده ای ؛ولی کمکم کن از خودم بگذرم تا بتوانمبه تو برسم .

خدایا من در خودم مانده ام ...

ماندنی که سر انجامش به تباهی می رسد

خدایا کمکم کن

چرا همیشه دنبال این هستیم که بدانیم چرا گل خار دارد؟؟؟

گاهی باید به دنبال آن باشیم که بدانیم

                                                     چراخار گل دارد؟!؟!

صد بار بدی کردی و دیدی ثمرش را

                                            خوبی چه بدی داشت که یک بار نکردی؟؟؟

دوستان توصیه می کنم حتما حتما این شعررو بخونین خیلی تکون دهنده است

مادر موسی چو موسی را به نیل                      در فکند از گفته رب جلیل

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه                         گفت کای فرزند خرد بیگناه

گر فراموشت کند لطف خدای                             چون رهی زین کشتی بی ناخدای

گر نیارد ایزد پاکت بیاد                                       آب خاکت را دهد ناگه به باد

وحی آمد کاین چه فکر باطل است                       رهرو ما اینک اندر منزل است

پرده شک را برانداز از میان                                 تا ببینی سود کردی یا زیان

ما گرفتیم آنچه را انداختی                                 دست حق را دیدی و نشناختی

در تو تنها عشق و مهر مادری است                    شیوه ما عدل و بنده پروری است

نیست بازی کار حق خود را مباز                         آنچه بردیم از تو باز آریم باز

سطح آب از گاهوارش خوشتر است                    دایه اش سیلاب و موجش مادر است

رودها از خود نه طغیان می کنند                         آنچه می گوییم ما آن می کنند

ما به دریا حکم طوفان می دهیم                        ما به سیل و موج فرمان میدهیم

نسبت نسیان به ذات حق مده                          بار کفر است این به دوش خود منه

به که برگردی به ما بسپاریش                            کی تو از ما دوست تر میداریش

نقش هستی نقشی از ایوان ماست                  خاک و باد و آب سرگردان ماست

قطره ای کز جویباری میرود                                از پی انجام کاری میرود

ما بسی گم گشته باز آورده ایم                         ما بسی بی توشه را پرورده ایم

میهمان ماست هر کس بینواست                      آشنا با ماست چون بی آشناست

ما بخوانیم ار چه ما را رد کنند                           عیب پوشیها کنیم ار بد کنند

سوزن ما دوخت هر جا هر چه دوخت                  ز آتش ما سوخت هر شمعی که سوخت

کشتی ای ز آسیب موجی هولناک                    رفت وقتی سوی غرقاب هلاک

تند بادی کرد سیرش را تباه                              روزگار اهل کشتی شد سیاه

طاقتی در لنگر و سکان نماند                            قوتی در دست کشتیبان نماند

ناخدایان را کیاست اندکی است                        ناخدای کشتی امکان یکی است

بندها را تار و پود از هم گسیخت                        موج از هر جا که راهی یافت ریخت

هر چه بود از مال و مردم آب برد                          زان گروه رفته طفلی ماند خرد

طفل مسکین چون کبوتر پر گرفت                       بحر را چون دامن مادر گرفت

موجش اول وهله چون طومار کرد                        تندباد اندیشه پیکار کرد

بحر را گفتم دگر طوفان مکن                               این بنای شوق را ویران مکن

در میان مستمندان فرق نیست                         این غریق خرد بهر غرق نیست

صخره را گفتم مکن با او ستیز                           قطره را گفتم بدان جانب مریز

امر دادم باد را کان شیرخوار                              گیرد از دریا گذارد در کنار

سنگ را گفتم به زیرش نرم شو                        برف را گفتم که آب گرم شو

صبح را گفتم به رویش خنده کن                        نور را گفتم دلش را زنده کن

لاله را گفتم که نزدیکش به روی                        ژاله را گفتم که رخسارش بشوی

خار را گفتم که خلخالش مکن                          مار را گفتم که طفلک را مزن

رنج را گفتم که صبرش اندک است                    اشک را گفتم مکاهش کودک است

گرگ را گفتم تن خردش مدر                             دزد را گفتم گلو بندش مبر

بخت را گفتم جهانداریش ده                             هوش را گفتم که هوشیاریش ده

تیرگیها را نمودم روشنی ترس ها را جمله کردم ایمنی

ایمنی دیدند و نا ایمن شدند                            دوستی کردم مرا دشمن شدند

کارها کردند اما پست و زشت                           ساختند آیینه ها اما ز خشت

تا که خود بشناختند از راه چاه                          چاه ها کندند مردم را به راه

روشنی ها خواستند اما ز دود                           قصرها افراشتند اما به رود

قصه ها گفتند بی اصل و اساس                        دزدها بگماشتند از بهر پاس

جام ها لبریز کردند از فساد                               رشته ها رشتند در دوک عناد

درسها خواندند اما درس عار                             اسبها راندند اما بی فسار

دیوها کردند در بان و وکیل                                در چه محضر، محضر حی جلیل

سجده ها کردند بر هر سنگ و خاک                   در چه معبد، معبد یزدان پاک

رهنمون گشتند در تیه ضلال                             توشه ها بردند ار وزر و وبال

از تنور خود پسندی شد بلند                             شعله کردارهای ناپسند

وارهاندیم آن غریق بینوا                                   تا رهید از مرگ شد صید هوی

آخر  آن نور تجلی دود شد                                آن یتیم بی گنه، نمرود شد

رزمجویی کرد با چون من کسی                        خواست یاری از عقاب و کرکسی

کردمش با مهربانی ها بزرگ                             شد بزرگ و تیره دل تر شد ز گرگ

برق عجب، آتش بسی افروخته                         وز شراری، خانمان ها سوخته

خواست تا لاف خداوندی زند                             برج و باروی خدا را بشکند

رأی بد زد گشت پست و تیره رای                       سرکشی کرد و فکندیمش ز پای

پشّه ای را حکم فرمودم که خیز                         خاکش اندر دیده خودبین بریز

تا نماند باد عجبش در دماغ                              تیرگی را نام نگذارد چراغ

ما که دشمن را چنین می پروریم                       دوستان را از نظر، چون می بریم

آنکه با نمرود، این احسان کند                            ظلم، کی با موسی عمران کند؟

این سخن، پروین، نه از روی هوی است              هر کجا نوری است ز انوار خداست

قطاری سوی «خدا»میرفت!

مردم سوار شدند...اما وقتی به بهشت رسیدند،همگی پیاده شدند و فراموش کردند مقصد «خدا»بود نه بهشت!!!!

وقتی خدا دستهایش را روی چشمانم گذاشت؛از لای انگشتانش آنقدر محو دنیا شدم که فراموش کردم منتظر است که نامش را صدا کنم.

عارفی دیدند،مشعلی از آتش و جام آبی در دست می رود

پرسیدند:کجا می روی؟

گفت:می روم با این آتش،بهش را بسوزانم وبا این آب ،جهنم را خاموش کنم تا مردم خدارا فط به خاطر عشق بپرستند!!!

خداوند عزوجل به حضرت موسی (ع)فرمود:

ای موسی سفارش مرا درباره چهار چیز خوب به خاطر بسپار:

1)تا وقتی که گناهانت بخشیده نشده است و مورد آمرزش قرار نگرفته ای ،به عیب دیگران نپرداز.

2)تا زمانی که گنج و خزانه های من تمام نشده است ،برای رزق و روزیت ناراحت نباش.

3)تا موقعی که سلطنت و پادشاهی من از دست نرفته و زایل نشده است،به جز من به دیگری امید نداشته باش.

4)تاهنگامی که مرده شیطان را ندیده ای ،از مکرش ایمن و آسوده خاطر نباش.

خدایا بارها دقیقا همان جایی دستم را گرفتی که می توانستی مچم را بگیری!!!

وقتی با خدا گل یا پوچ بازی می کنی نترس تو برنده ای چون خدا همیشه دودستش پره!!!

وقتی آدما هنگام نیاز به یاد شما می افتند ناراحت نشوید،به خودتان ببالید که ماند شمع در هنگام تاریکی به ذهن آنها خطور می کنید.

رحمت خداوند ممکن است تاخیر داشته باشد ،ولی حتمی است.

گفتم:چقدر احساس تنهایی می کنم    

گفت:من که نزدیکم              بقره/186

گفتم:توهمیشه نزدیکی؛من دورم کاش می شد به تو نزدیک شوم          

گفت:هر صبح و عصر،پروردگارترو پیش خودت با خوف و تضرع و با صدای آهسته یاد کن              اعراف/2،5

پس چون مشکلات از بالا و پایین آمدند و چشم ها از وحشت فرورفتند،وقلب ها به گلو گاه ها رسیدند ،گفتم کمک هایم در راه است و چشم دوختم که ببینم باورم می کنی ،اما به من گمان بردی ...چه گمان هایی!!!

                                                                                        احزاب/10

وقتی در تاریکی ها مرا به زاری خواندی که اگر تو را برهانم،از سپاسگذاران خواهی بود .تورا از اندوه رهانیدم ،اما باز برای من شریک قائل شدی.

                                                                                           انعام /63،64

مرا به یاد می آوری؟

من همانم که بادهارا فرستادم تا ابر ها را در آسمان پهن کنند؛و ابر هارا به هم فشرده می کنم تا قطره ای باران از خلال آنها بیرون آید و به خواست من به تو اصابت کند تا تو فقط لبخند بزنی ؛و این در حالی بود که پیش از فرو افتادن آن قطره باران،نا امیدی تو را پوشانده بود .    

                                                                                                  روم /48،49

از سوسک می ترسیم ،اما از له کردن شخصیت دیگران به اندازه ترسیدن از سوسک نمی ترسیم.

از عنکبوت می ترسیم ،اما از اینکه بخشی از زندگیمون تار عنکبوت  ببنده نمی ترسیم.

از خوب سرخ نشدن قرمه سبزیمون می ترسیم،اما از سرخ شدن آدما از خجالت نمی ترسیم.

از سرما خوردگی می ترسیم،اما از سرخورده کردن دوستامون نمی ترسیم.

از شکستن لیوان می ترسیم ،اما از شکستن دل آدما نمی ترسیم.

از این که بهمون بی وفایی بشه می ترسیم،امااز بی وفایی به دیگران نمی ترسیم.

نمی دانم چرا این قدربزرگ نشده ام که تو را تنها در مواقع سختی نخوانم ؟

چرا وقتی همه چیز هست ،کمتر تو را صدا می کنم؟

چرا وقتی سالم و شاداب هستم،کمتر تو را شکر می گویم؟

پروردگارا!!!

تنها در خواستم از تو روحی وسیع است ،انقدر که فراموش نکنم ،در خوشی ها باید بیشتر تو را صدا کرد!!!

خدای من خدایی است که اگر سرش فریاد کشیدم به جای این که با مشت به دهانم بزند با انگشتان مهربانش نوازشم می کند و میگوید:

می دانم جز من کسی رو نداری.

دنیای عجیبی شده است...

برای دروغ هایمان،خداراقسم می خوریم

و به حرف راست که می رسیم،می شه جان تو

دوست دارم بر فراز آسمانها پر بگیرم و فریاد برآورم...

در این دنیایی که قلب ها از سنگ وآهن است و بی خبر از عاطفه!!!

تورا به آسمانها سوگند،مرا به حال خود رها مکن...!!!

توبه جرم گناه را می پوشاند،چه کنیم با شرم آن؟!؟!؟!؟

خدایا چگونه عاشقت نباشم وقتی که تو دیدی و پوشاندی ولی مردم ندیده فریاد می زنند؟!؟!؟!؟

نگران فردایم نیستم،خدای دیروز و امروز ،خدای فرداهم هست.

هیچ دستی خالی نیست اگر اهل قنوت باشد.

خدا اثبات باران بهاریست...

خدا در گل،خدادر آب و رنگ است...

خدا را می توان از خسله فهمید...

خدارا در پرستش می توان دید...

خدا در هر نظر آینه ی ماست...

همین حالا خدا در سینه ی ماست!!!

خدایا مارا ببخش بخاطر در هایی که کوبیدیم ولی خانه تو نبود!!!

خدایا مارابه جبر هم شده سر به زیر کن،خیری ندیده ایم از این اختیار ها!!!