از سوسک می ترسیم ،اما از له کردن شخصیت دیگران به اندازه ترسیدن از سوسک نمی ترسیم.

از عنکبوت می ترسیم ،اما از اینکه بخشی از زندگیمون تار عنکبوت  ببنده نمی ترسیم.

از خوب سرخ نشدن قرمه سبزیمون می ترسیم،اما از سرخ شدن آدما از خجالت نمی ترسیم.

از سرما خوردگی می ترسیم،اما از سرخورده کردن دوستامون نمی ترسیم.

از شکستن لیوان می ترسیم ،اما از شکستن دل آدما نمی ترسیم.

از این که بهمون بی وفایی بشه می ترسیم،امااز بی وفایی به دیگران نمی ترسیم.

نمی دانم چرا این قدربزرگ نشده ام که تو را تنها در مواقع سختی نخوانم ؟

چرا وقتی همه چیز هست ،کمتر تو را صدا می کنم؟

چرا وقتی سالم و شاداب هستم،کمتر تو را شکر می گویم؟

پروردگارا!!!

تنها در خواستم از تو روحی وسیع است ،انقدر که فراموش نکنم ،در خوشی ها باید بیشتر تو را صدا کرد!!!

خدای من خدایی است که اگر سرش فریاد کشیدم به جای این که با مشت به دهانم بزند با انگشتان مهربانش نوازشم می کند و میگوید:

می دانم جز من کسی رو نداری.

دنیای عجیبی شده است...

برای دروغ هایمان،خداراقسم می خوریم

و به حرف راست که می رسیم،می شه جان تو

دوست دارم بر فراز آسمانها پر بگیرم و فریاد برآورم...

در این دنیایی که قلب ها از سنگ وآهن است و بی خبر از عاطفه!!!

تورا به آسمانها سوگند،مرا به حال خود رها مکن...!!!

توبه جرم گناه را می پوشاند،چه کنیم با شرم آن؟!؟!؟!؟

خدایا چگونه عاشقت نباشم وقتی که تو دیدی و پوشاندی ولی مردم ندیده فریاد می زنند؟!؟!؟!؟